gm. Kwidzyń, pow. kwidzyński, woj. pomorskie

Wieś usytuowana pomiędzy dwoma wałami przeciwpowodziowymi. Starszy wschodni, wyznaczać mógł pierwotny bieg koryta odnogi Wisły. Część zachodnia mogła wyznaczać wyspę Gniew, która wraz z ziemią gniewską nadana została cystersom oliwskima. W 1282 r. przeszła wraz z Gniewem w posiadanie zakonu. Obszar ten wchodził w skład komturstwa gniewskiego. W 1297 r. miasto Gniew uzyskało prawo połowu ryb w Wiśle na terenie przylegającym do późniejszego Gniewskiego Pola. Ponadto miasto otrzymało łąkę pomiędzy wpływającym do Wisły strumieniem Mokrym a granicami biskupstwa – terenem późniejszej wsi. W 1570 r. wieś określona był jako opuszczona. W 1593 r. zamieszkiwali już menonici. W okresie panowania Korony wieś jako własność królewska, wchodziła w skład powiatu tczewskiego woj. pomorskiego. W 1676 r. starosta gniewski Jan Sobieski zawarł z mieszczanami z Kwidzyna układ o wykopanie rowu odwadniającego, mającego stanowić granicę między posiadłościami miejskimi i królewskimi. W 1664 r. we wsi wymieniani byli Olędrzy. W 1780 r. osadę mieszkało 354 osób a w 1910 r. 334 osoby przy wielkości 830 ha. W 1939 r. 73 gospodarstwa zamieszkiwało 311 osób. W okresie pruskim wieś wchodziła w skład powiatu kwidzyńskiej Rejencji Kwidzyńskiej. Obecnie wieś wchłonęła nieistniejące przysiółki Kacza Kępa i Foxwinkel.

Wieś o układzie rzędówki położona na prawym brzegu Wisły, w północnej części niziny kwidzyńskiej, ok. 10 km na północny zachód od Kwidzyna.

Krajobraz kulturowy zachowany w bardzo dobrym stanie. Niezmieniony układ siedlisk, pól i dróg.

Nr 39 - zagroda zbudowana w 2 poł. XIX w. Usytuowana na sztucznym nasypie, tzw. terpie, w zachodniej części wsi przy drodze biegnącej bliżej wału przeciwpowodziowego. W skład zagrody wchodzą: dom mieszkalny, stodoła i budynek gospodarczy. Dom usytuowany ścianą wzdłużną do drogi. Równolegle do niego po drugiej stronie dziedzińca budynek gospodarczy. Stodoła ustawiona prostopadle do domu, bliżej drogi wjazdowej. Dom na rzucie prostokąta o dwutraktowym układzie przestrzenno-funkcjonalnym. Częściowo podpiwniczony, parterowy z użytkowym poddaszem, nakryty dachem dwuspadowym. Zbudowany na podmurówce kamienno-ceglanej, drewniany w konstrukcji wieńcowej częściowo uzupełnianej ścianą murowaną z cegły. Dach pokryty dachówką ceramiczną. Stolarka okienna drewniana ościeżnicowa z krzyżem okiennym, stolarka drzwiowa drewniana ramowo-płycinowa. Stodoła o dwóch klepiskach i dwóch sąsiekach zbudowana z drewna w konstrukcji szkieletowej odeskowanej.